Hata denizinin ıssız ufuklarında süzülürken bir damla kaçar boğazına, yakar geçer anını ve etkiler ilerisini. Pişmanlık. Sonra kavrulmuş dudaklarından dökülür o söz “keşke”. Keşke dersin durursun, keşke dersin düşünürsün ve keşke dersin artık yapmaya hazırsın. Yine dalarsın hata denizine, uzar gider dalgalar “keşke” dursan dalgaya kapılmadan. Damla olmaz bu sefer dalga çarpar ve keşkenin de keşkesidir bu. İnanarak tekrar dalarsın köpüklenmiş hatalarına. Acıması yoktur denizin ucu bucağı bilinmez. Ve bir “keşke” daha, yutar seni “sen”. Çırpındıkça boğulursun. Ufuktasındır o kadar yakın, o kadar uzak.
“Keşke” sınırını geçmişsindir ve geri dönmek istersin “belki” sumrularıyla. Sonra pişmanlık vurgunları keser nefesini ve bir keşke daha. “Keşke”. Son nefesini bu hecelere harcarsın. Ve kendini bırakırsın derin suların ıssız gölgesine. Artık farkına varmışsındır. Hata denizinin damlası tükürülmez, sindirilir. Senin denizindir bu senin ufkun. Kabullenmezsen batarsın. Çırpındıkça dalarsın derinlere. Zehirli mercanlar batar yüreğine. Ve “keşke” dersin kendi kendine keşkeleri keşkelerle tüketmeseydim. Ama yönün seni terketmiştir kararmış suların üstünde. Çareyi ararsın “keşke” dememek için, derinlere gömülmemek için susarsın ve beklerken çareyi “Zaman” rüzgarı usulca alır seni kıyıya çıkarır. Olgunluğun sıcacık kumları sarar seni. Ve doğrulup seni içine çeken hata denizini izlemeye koyulursun. Kimilerinin heyecanla kulaç atarak ufukta kayboluşunu izlersin, kimilerini keşke sınırını geçerken görürsün, kimilerini de ayıklarken görürsün yüreğinde ki zehirli dikenleri. Ve hata denizine veda edersin geri döneceğini bilerek. Artık olgunluğun sıcak kumları yapışmıştır üstüne ve hata denizinin sert dalgaları çarptığında, usulca “zaman” rüzgarını beklemeye koyulursun güneş görmeyen sularda…
