Süper kahraman İstanbul dinlenmez, uyumaz hep nefes almaya devam eder. Aklıma gelen ilk soru: 24 saat nefes alan bir metropolde hayatımızı kaplayan yalnızlık niye? Bu aralar çok rövanşta olan flört uygulamalarını kullanmayı protesto edenler yok mu? Var. Ama hepsinin de hayatında biri var. Neyse ben bu uygulamalara bir şans vermek istedim sonuçta hepsinin çıkarılmasında bir amaç vardır. Geçen haftalarda Afrikalı bir çocukla görüşüp “date” leşmeye başladım. Onunla tanışmak yalnızlığımı fark ettirdi bana. Yaşadığı yerdeki insan ilişkilerini dinleseniz başka bir paralel evreni anlatıyor gibi. Üstelik aslında farklılıkları bizden fazla. Mesela yüzlerce farklı etnik grubun aynı mahallelerde yaşadığını ve hepsinin farklı ritüelleri olduğunu öğrendim. Ona rağmen birbirlerine biz metropol vatandaşlarından daha yakınlar ve samimiler. Onların yaşadığı yerde mahalle ailedir derlermiş nedenini sordum. Başımız evlerimizde herhangi bir belaya girerse yardımımıza koşacak ilk insanlar komşularımızdır dedi. Sonra bir düşünmedim değil acaba benim evimde yardıma ihtiyacım olsa ilk kim yardımıma koşar? Muhtemelen ailem ve en yakınlarım diye cevap verdim kendi soruma.15 milyon küsuratlı şehirde ki yalnızlığımız… Valla bakıyorum da arkadaşlar ne aplikasyonlar giderebildi yalnızlığımızı ne de boş ve sıkıcı hayatımızı doldurmak için edinmeye ihtiyaç duyduğumuz geçici flörtler. Bence önce yalnızlıkta öğrenmeliyiz paylaşmayı, yardımlaşmayı… Belki o zaman küsuratlı milyonluk da dev gibi hissederiz ne dersiniz?
