Psikanalizin gelişmediği dönemde, bilinçdışı kavramının ne olduğu bilinmez iken, Nietzche kendisini anlamaya çalışmamış kendisini olduğu gibi yaşamıştır. Hastalıklarını kabul eder ve hatta acı çekmenin onurlu bir şey olduğunu söyler. Yani, hastalık ona verilen bir nimettir. Ona göre hasta olan özü değil, bedenidir. Kendisi bu karmaşanın içindeyken ve her şeyi kabul etmişken öze nasıl ulaşacaktır ? Özü taşıyan beden ise bedeni taşıyanda öz değil midir ? Bu durumda ağlayan hangi Nietzche’dir?
