Her insan acı çektiğine göre dünya adil bir yer diyebilir miyiz? Herkes acısı kadar karşılık alsa yine de dünya adil bir yer olmaya devam edebilir mi?
İnsanların adil olmadığı bir yerde dünya adil olamaz. Bizler kendimiz için yaşar kendimiz için ölürüz. Ve bunu yaparken sadece birkaçımız vicdanımızı sorgularız. Birçoğumuz ise karşımızdaki insanları suçlarız. Bu narsist kişilik bozukluğunun en özgün belirtisidir; kendi suçunu asla kabul etmeyip, bahaneler bulan kişidir. Kendinden taviz vermez sürekli karşısındaki insanı manipüle eder. Empati yapmaktan yoksun olan bu kişiler anlayamacağı duyguları sergilemekten çekinmezler. Onlar için cehennem her zaman başkalarıdır. Cehennemi kendilerinin yarattıklarını görmezler. Kendileri de bir başkasının cehennemidir.
Sartre bu cümlesi ile bizlere aslında yargılarımızın sonucunda neler olabileceğini anlatmaya çalışmıştır. Yargılamak için her zaman onların sunduğu tepsideki şeyleri kullanırız. Fikirlerine, önem verdikleri şeylere saldırırız. Bunları yaparken onlardan öğrendiğimiz yöntemleri kullanırız. İlk önce kanlarına gireriz daha sonra o kanı akıtmaya başlarız. Karşı taraf ne olduğunu anlamadan ölümlerini izleriz. Bu bizi cehennemden başka bir şey yapmaz. Şeytanla anlaşma yapmış gibi kandırırız onları.
Diğer taraftan karşı tarafa bağımlı oluruz. Bize ne kadar cehennemi yaşatsalarda vazgeçemeyiz. Kendi cehennemimizi kendimiz seçeriz. Vazgeçememektir bizim cehennemimiz. Yaşadığımız toksik ilişkilerimizin adıdır aslında. Acılarımıza rağmen onlarla olmaya devam ederiz. Sonucunu bile bile o uçuruma yürümeye benzer. O halde, cehennem bizleriz?
Her zaman acıyı yaşatmayı değil yaşamayı seçeriz bazen. Ruhumuzu o acılarla besleriz. Acı çekmez isek yaşamış sayılmış hissetmeyiz. Bu kadar acılara bağımlı hale gelmemizin sebebi nedir? Mutlu olunca üzülen arkadaşım vardı. Neden diye sorduğumda mutluluk geçicidir alışırsam daha çok acı çekerim derdi. Bir an hak vermiştim ona. Bağımlı olduğumuz şeyleri kaybedince acımız ikiye katlanır. Mutsuz olmak zaten acı veren bir şey olduğu için daha ne kadar acı çekilebilir ki? Fakat baştan acıyı kabullenmekte çare değil. Hayatta bu döngünün içinde kendisini kaybeden o kadar çok insan var ki, nasıl yaşadıklarını anlamıyor. Acı da bizim, mutlulukta. Cehennem ne bizler olmayız ne de başkalarının olmasına izin vermeliyiz.
