Yaşlanma acısının bir kısmı, belirli noktalarda kendimizi ne kadar yanlış anladığımızı, öz-bilgiyi kaçırmanın bedelinin, ne olduğunu ve kendimize bir zaman makinesi yapıp ne kadar güzel olabileceğini görmeye başlayabilmemizdir. Tüm pişmanlıkları düzeltmek için vaktiniz var.
Bunun nedeni, yedi yaşında, bir ebeveyn tarafından ayaklar altına alınmasına izin verdiğimiz, daha sonra hayatımızın çoğunda zorbaların hedefi olarak büyüdüğümüz, bir yetişkine karşı durma konusunda hiçbir fikrimiz olmamasıydı.
Bunun nedeni, on yedi yaşında, değerimizden o kadar emin değildik ki, belki de en umut verici yıllarımızı yalnızlık ve kendinden nefret ederek harcamamızın hiçbir yolu yoktu.
Çünkü otuz yaşında, birden fazla hayatı mahveden ihtiyatsız bir ilişkiye başladığımız aile geçmişimizin romantik zevklerimizi nasıl oluşturduğunu anlayamadık.
Sonunda onlara ulaştığımızda daha iyi tepkiler, neredeyse aşağılayıcı olacak kadar basittir. Ancak “küçük” bir ses çıkarmak için daha az önemli bir şey olamaz. Ne de olsa eksik bir vida 55 tonluk bir uçağı düşürebilir. Kendimize inanmamız. Sahip olduğumuz çarpık otorite figürlerini düzeltmemiz, başkalarının ne düşündüğü konusunda endişelenmeyi bırakmamız, kendi değerlerimizle yaşamamız ve özgür olmamız gerektiğini, çok geç fark edebiliriz.
Keşke zarif zaman makinemizi gençliğimizin yanına indirebilseydik, onlara şu tavsiyeyi fısıldayabilseydik. Evimizi haysiyetimiz bozulmadan terk ederdik, arzuladığımız aşka kavuşabilirdik, kendimizi ilişki ıstıraplarından kurtarabilirdik. Geç saatlere kadar uyanık kalıp, zaman makinemizde ne bildiğimizi bilerek geri dönmeyi hayal etmemize şaşmamalı.
Ama önemli dersleri almamak sıradan bir hata değildi. Bilge dersler vardı ama biz hazır değildik. Dikkatsizliğimiz tesadüfi olmaktan ziyade kaçınılmazdı. Biri on yedi yaşında psikoterapiye gitmeyi önermiş olsaydı, savunma amaçlı gülebilirdik. Duygusal zekaya ‘psiko gevezelik’ derdik. Hastalıklarımızla eğlenirdik.
Bazı duygusal adımların gerçekte ne kadar kolay olduğunu yeniden ayarlayarak, kendimize karşı daha nazik olmaya çalışabiliriz. Kesinlikle basit görünecek şekilde özetlenebilirler. Ancak zihinsel rahatsızlığı düzeltmek için hiç de basit bir şey yoktur. Bir gün kendimizle temelde mutlu hissetmek, her zaman korkmamak, kariyerlerimizle uzlaşmak ve bir başkasının elini tutmak, meşru olarak bir ömür boyu süren ve başarısıyla en gurur duyduğumuz şey olabilir. Bizi seven ve bizim sevdiğimiz sıradan kibar zeki insan. Bu sadece kolay görünüyor; gerçekte, evrende daha karmaşık bir şey yoktur.
