Dijital Dünyada Çok Fonksiyonlu Olma Zorunluluğu ve Depresyon.
Her işten anla, birden fazla işi aynı anda yap, zamanının her anını bir şeyler yaparak harca, sosyal medyada sürekli aşırı çalışkan insanların motive edici hikayelerini dinle, hepsi gerçeğin dışında…
İleri gidelim derken sürekli geriye mi gidiyoruz, dijital hayaller kurarken fazla mı robotlaşıyoruz yoksa?
Nerde o eskiler lafı tarihe karışıp gidecek ve arkadaşlık, komşuluk ve vefa kavramları raflara mı kalkacak? Çünkü güven duymakla ilgili çok ciddi sıkıntılarımız var en yakınlarımıza bile..
Aşırı hızlı tüketim, sürekli işleyen bir dijital dünya ve bu hızlı yaşam arasında yine zaman yetmediği için yetişemediğimiz şeylerden şikayet ediyoruz sıklıkla.
“Madem her süreç bu kadar hızlı ve kolay ulaşılabilir hale geliyor, neden bize daha fazla zaman ve konforlu bir hayat imkanı vermiyor bu sistem?”
Kandırılıyor muyuz?
Zaman kazandırıyor gibi görünen bu düzen nasıl oluyor da bizden zamanımızı götürüyor?
Bir kitabı elimize alıp okumaya başladığımız sırada kaç kere bölünüyor zihnimiz hızlı düşünmekten.
Her şeyi öğrenmeye çalışıyor ve sürekli evrilen dünyaya adapte sorunları yaşıyoruz.
Cepte psikolog, oturduğun yerden alışveriş, online film.. derken dışarı adım bile atmadan hiç evinden çıkmadan yaşamaya uygun bir yeni düzenle karşı karşıyayız.
Haliyle etrafta neler oluyor, insanlar nelere üzülüyor, kimler aç, kimler maddi sıkıntı içerisinde bilmiyor ve sürekli insanları yargılayan bir pozisyona geliyoruz.
Yardımlaşma ve dayanışma sadece sivil toplum örgütlerinin görevi haline gelmiş durumda..
Karşılıksız ve gösterişsiz iyilik yapan bir insanı görünce gözlerimiz dolu dolu oluyor.
Ben en çok insanı özledim mesela; güven duymayı, yavaş akan zamanı, doğayı ve etrafta kimsenin koşuşturma içinde olmadığı o düzeni özledim.
“Sevmeye, muhabbete daha çok zaman ayırdığımız ve ruhumuzun hiç aç kalmadığı o düzene ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum.”
Bu kadar hızlı olmak ve her şeyin bu kadar kolay ulaşabilir olmasının bizden çok şeyler götürdüğüne inanıyorum.
Şimdi nerede o eskiler derken bizler arada kalmış bir kuşak olarak acı çekiyor ve sistemin bir an evvel dengeye gelebilmesini umut ediyoruz.
Daha çok sorumluluk aldığımız ve aynı anda çok işi yaptığımız için patronlarımızın gözüne girmeye çalışmadığımız, adil ücretlerle çalıştığımız ve dijital dünyaya adapte olmaya çalışırken bu dünyadan kopmalar yaşamadığımız bir gelecek diliyorum.
Son olarak yaşamaya dönmek ve iç huzuru bulabilmek adına benim bazı yöntemlerim;
- Günlük en azından 1 saat hiçbir şey yapmama veya doğada vakit geçirme ödülü.
- Bol nefes aldığım ve bu nefesi borçlu olduğum doğayı da kaybetmemek için yeniden yavaşlamak az tüketmek.
- Günümü planlayarak zamanımı verimli kullanmak.
- Her şeyin zor gittiğini düşündüğümde yazmaya başlamak.
- Şehrin hiç bilmediğim sokaklarında kaybolmak.
- Şiirler okumak ve kütüphanelerde saatler geçirmek.
