HANGİ YÖNE?
Tasvir etmediğim her şey canımı yaktı.
Zira tüm yaralarımı sarmıştım.
Yeni bir sayfa açmıştım kendime.
Mürekkebim daha damlamamıştı kaybolan benliklere.
Yağmuru bekliyordum sonbahar vakti.
Yapraklar daha düşmemişti yere.
Her ne olduysa gün batarken oldu.
Işıklar gitti.
Lambalar söndü.
Mumlar yakıldı.
Kalem kağıda büründü.
Penceremin önü ıslandı.
Sükut boylu boyuna baş gösterdi.
Yaralarım azmaya başladı.
Kilitli kapılar ardına kadar uzandı.
Anahtarın yeri değişti.
Gözlerimin feri açıldı.
Gökyüzündeki bulutlar dağıldı.
Her şey, herkes yok oldu.
Geriye bir kalem ve bir de kağıt kaldı…
Yazılmayı bekleyen.
Ziyanı yok dediğim ne varsa ziyan oldu.
Önemi yok dediğim her ne varsa önemsiz oldu.
Bugün yaptıklarım yarın başıma taşınır oldu.
Duygularımdan feragat etmiş değilim.
Adına bir fermanım var, henüz yazılmamış.
Söyleyeceklerim var, akılda tutulmamış.
Kamçıla beni.
Rahat değilim yerimde.
Toprak kokusu alıyorum bir yerlerde.
Uyandır beni o rüyadan.
Gerçek olamaz anlamını yitiren duygular.
Anlamsızlığın içinde fazla kaldığımdan mıdır bilinmez.
Lâkin bu kadar anlamsızlık fazla geliyor bünyeye.
Hangi yöne?
Söyle bana; Bu yol, kısık çığlıklar, rutubetli duygular, sessiz sensizlik hangi yöne?
