Her insan hayatının en azından belirli bir bölümünü ”mutluluk” aramakla geçirir. Ben de bir zamanlar mutluluğu bulacağına inanan sıradan bir insandım. Ama zaman geçtikçe hayata dair bir gerçekle tanıştım. Mutluluk denilen soyut kavram sandığımızın aksine arayarak bulunacak bir şey değildir. Mutluluk bilinci olan bir duygudur ve bir insanın mutlu olabilmesi için mutluluğun o insanı tercih etmesi gerekir. Biraz daha netleşmek gerekirse, mutluluk sınırı olan bir olgudur ve sonsuz mutluluk yoktur. Bu sınırlı sayıdaki mutluluk rezervinin büyük kısmı ABD ve Avrupa ülkeleri tarafından zorla bedavaya satın alınmış olup dünya üzerinde herkese yetecek kadar mutluluk yoktur. Bunun için bazı insanlar mutsuz olmak zorundadır.
Eğer mutlu olmak istiyorsan mutluluk seni bulmak zorunda. Bu mutluluk denen olgunun anlamı kişiden kişiye göre değişen tuhaf bir olgudur. Kimisi için bu para iken kimisi için bir insan, çocuklar için oyundur mesela. Çevrende mutlu insanlar görürsün ve bazen sorarsın kendine neden ben bu gruba dahil değilim diye. Cevabı çok basit mutluluk seni değil onu seçti. Ve işin en acı tarafı ise bir kere tercih etmediği bir insana ikinci bir şansı vermiyor.
Mutluluğu hiç yakalayamayacak olmak biraz hüzün veriyor insana. Sen o trenden bir kere inmişsin ve o hiçbir istasyonda durmayacak mutluluk treninin bir daha yolcusu olamayacaksın. Bazı insanların kaderi yalnızlık ve mutsuzluk üzerine kurulmuştur. Aramayı bırakırsan nispeten daha sakin ve beklentisiz bir hayatın olur. Çünkü bu iki olgu ne yaparsan yap seninle birlikte yaşayacak.
Çok güzel bir akşam yemeği mi yiyeceksin? Yalnızlığın ve mutsuzluğun senden önce o masaya oturup seni bekleyecekler. Nadiren görülen bir hastalık gibi, sanki ait olmadığın her yer senin evinmiş gibi. Biz onlar gibi yaşayamayız. Mutluluk bizi tercih etmedi diye üzülebilirsin. Hatta buna kaderim bile diyebilirsin. Çünkü kaderini kendin yazamazsın. Emin ol mutlu insanlar kendi kaderini yazıp mutluluk eklemedi. Her gününü kendinden daha az nefret etmeye çalışarak bitiren insanlar tanıyorum.
Mutlu olmak için büyük şeylere ihtiyaç yok diyen mutlulara inanmayın. Nispet yapıyorlar. Bu durumda elimden gelen tek şey bir kadeh kaldırmak ve bir cümlelik konuşma yapmak. ”Hayata ve onunla işimizin kalmayışına”. Mutsuzluk bize zimmetlendiyse bu hayatta başka ne işimiz kalabilir ki zaten.
