Bir insana verilen en büyük cezalardan birisi boşa çabalamasını sağlamaktır. Siz istediğiniz kadar çabalayın sonunda ulaşacağınız aynı yer ise, çabalamaktan vazgeçer misiniz ? Sisifos’a verilen bu ceza onu ne yıldırmıştır ne de vazgeçirmiştir. Çünkü hayat çabalamalardan ibarettir. Sonunda elde kalan bir hiç olsa bile bize sunulanları değerlendirmeliyiz. Platon’un mağara teorisinde birisi vazgeçmeyerek hakikata ulaşmıştır. Mecnun, Leyla’yı ararken aradığı aşkı yine vazgeçmeyerek bulmuştur. Çabalamamız boşa değildir. Sisifos her ne kadar başa dönse de sona yaklaşmaktan kendisini alıkoymamıştır. Zaten sona vardığımızda bize kalan ne olacaktır ? Gerçekten Sisifos o taşı tepeye çıkarmış olsaydı, kendi elleriyle çabalamak için tekrar aşağıya iter miydi ?
O yüzden çabalamaktır hayatı yaşanır kılan. Durmak uyumsuzun işi değildir. Durgun hayat yaşanmamış hayattır. O zaman yaşamayı seçelim ve çabalamaktan vazgeçmeyelim.
