Yaşadığımız, hatırlanamayan, ancak ilgili semptomlara neden olan korkunç bir olay anlamına gelen ‘travma’ kelimesi, kendi geçmişlerimizle olan ilişkimizde akut bir paradoksu yakalar: Hayatımızdaki en önemli şeylerden bazılarına bugün erişilemez. gün hafızası; bir şey ne kadar önemliyse, onu o kadar az hatırlayabiliriz.
Bir olayı hatırlamak için aklımızın aşmayacağı bir acı eşiği var gibi görünür. Otuz yıl önce nehir kıyısında yüzdüğümüz ve ördekleri beslediğimiz o keyifli çocukluk bahar sabahını kolaylıkla hatırlayacağız; ama aynı gün, sorunlu babamızın bariz bir önemsizlik yüzünden aniden öfkesini kaybettiği ve birdenbire yanağımıza son derece sert bir tokat atıp bizi eve yalnız yürümek üzere bıraktığı bir anı gerçekten hatırlayamayacağız.
Zihnimizin hafızayı geri çağıran kısmı, bir flaş anında kapanan ve arşivlenmesi istendiğinde kapanan ve ardından yoğun öfke veya terör, alay veya utanç olaylarını geri getiren bir göz gibidir.
Zorluklar çok büyük olabilir, fiziksel bir ihlal veya görünüşe göre daha mütevazı alay, açıklanamayan bir öfke patlaması, uzun süreli bir yokluk. Yine de bir travmayı tanımlayan şey, korkunçluk ölçeğindeki nesnel bir puandan çok, bir olayın bizim için anlamlandırmanın çok zor olduğu öznel bir izlenimdir; gerçeklik modellerimizle çok fazla çelişiyor ve kendimize ve sevmek istediklerimize dair umutlarımız için çok büyük bir risk oluşturuyor.
Travmalarımıza dair cehaletimiz tarafından sözde korunuyor olsak da, kopukluğumuzun genel etkisi hayatımızı raydan çıkarma gücüne sahiptir.
Babamızın çok intikamcı ve ürkütücü bir adam olduğunu aklımızda tutmamış olabiliriz, ama tam da bu temelde tüm insanlardan korkmaya ve tüm varlığımızı hor görmeye başladık. Annemizin ürkütücü rekabet gücünü hatırlayamayabiliriz ama onun batık varlığı, içimizde zararlı bir şekilde utangaç bir tavır ve zafer kazanabileceğimiz ve başkaları tarafından beğenilebileceğimiz herhangi bir konumdan kendimizi uzaklaştırma alışkanlığını besleyen şeydir. Sorunlar bir yeraltı mezarlığına gönderildikleri için ortadan kalkmazlar: daha büyük bir etkiye sahiptirler çünkü tam olarak bilince getirilemezler ve konuşma ve sempatik analiz yoluyla çözülemezler.
Travmadan kurtulmanın zorluğu, unuttuğumuzu bile bilmediğimizi hatırlayamamamızdır. Başka türlü açıklanamayan bir dizi günümüzün korku ve tiklerine dayanarak, gömülü zorlukların olasılığına kendimizi uyandırarak, dolaylı olarak ilerlememiz gerekiyor. Beden dismorfimizin veya utangaçlığımızın, iktidarsızlığın veya uykusuzluğumuzun, paranoyamızın veya umutsuzluğumuzun bariz bir nedeni olmadığında, bizi sevenlerin ve zihnimizi anlayanların huzurunda hikayelerimizin başka figürler tarafından kontrol edilmesini önlemek için kazmaya başlamalıyız. çıkarlarımızı özünde tutmayan kişisel geçmişlerimiz.
Hak ettiğimiz özgür yetişkin yaşamlarına başlamak için gerekli olduğu kadar geçmişimizi geri almamız gerekiyor.
