Aile. Senin sığınabildiğin en iyi yer. Sıcacık hissetmen gereken, her zaman hayal dünyasında yaşatacak olan anne ve babanla mutlu bir yer. Evet herkes böyle hayal ederdi aileyi. Ben ilkokul 1. sınıfta anladım ailemin en güvendiğim yer olmadığını. Baba ve annenin ne demek olduğunu öğrenemedim bir türlü. Hala aile kavramı tanımı üzerinde çalışıyorum. Aile: karı, koca ve çocuklardan oluşan topluluk. Ailemizde karı, koca, çocuk vardı fakat topluluk neredeydi? Ait olmam gereken yer neresiydi? Bu soruları bana küçük yaşımda sordurtan da ailemdi. Herkes aile kavramına sadık kalabilir fakat ben yapamayacağım çünkü aile olması için o toplulukta herkesin orada olması lazımdır.
Yine bir gün okuldan ağlayarak geldim. Evet yine altıma işemiştim. Doğru duydunuz, elimde olmadan altıma işemiştim ve tutamaştım. Daha 7 yaşındaydım. Kocaman kızdım birilerine göre, birilerine göre ise alay konusu olacak biriydim. Hiçkimse neden böyle bir durumun içinde olduğumu sormadı bana. 7 yaşındaki bir kızın sözlerinin ne önemi vardı oysa. İnanın çok önemi vardır. Çocukların söylediklerinin çok önemi vardır. Dedem üstümü değiştirip altımı yıkarken donuk bir şekilde bakıyordum her şeye. Bir boşluk vardı tanımlayamadığım. Üstüme üstüme gelen bir şeyler vardı. Eksiklik vardı hayatımda. Ama hiç sorgulayamadım o eksikliği. Nedeni hala bulamasam da sorgulasam da bir şey farketmezmiş. Hayat her zaman sorgulatmayı sever ama cevapları hep en diplere saklar. Bulmaya çalıştıkça içine göçer her şey. Sen de bir süreden sonra vazgeçersin. Daha anaokulunda öğrenmiştim okumayı. Ablama öğretmeye çalışırlarken ben öğrenmiştim ve gurur duymuştum kendimden. Büyük kadın olduğumu sanmıştım. Ablama bile nispet yapmak isterdim. Ne boş şeyler. Sonra 1. sınıfta unuttum okumayı. Tekrar öğrenene kadar canım çıkmıştı. Tembel değildim fakat bir şeyler beni alıkoyuyordu. Küçücük çocuktum ve sorguluyordum bir şeyleri. Yalnız hissediyordum o zamanlar hala hissettiğim gibi. Ama bu yalnızlık çevremde kimsenin olmaması değil, beni anlayamayanların bana hissettirdiği yalnızlık. Kırıp döküp parçalamak isteyeceğim bir şey. Belki de annemin bizden kopuşunun verdiği bir yalnızlıktır. Belki de babadan alamadığım sevginin yalnızlığıdır.
Yalnızlığı hissetmek için küçük yaşta değil miydim?
