Kendini kandırmak;Herkesin çoğu zaman yaptığı bir şeydir kendini kandırmak. İnsanlar hayata böyle tutunur. Kendini kandırarak. Sevmiyordur ama seviyor dersin,başarısızsındır bir dahakine dersin,paran yoktur bir gün olacak dersin,mutlu değilsindir,şimdilik dersin. İnsan ömrünün çoğunluğu böyle geçer. Kendini kandırarak. Başka türlüsü de mümkün değildir zaten. Ya ne olacak. Her zaman mutsuzum ya da beni hiç sevmiyor cümlelerini duymak bizi ne kadar kötü etkiler.
*
İnsan doğası olarak her zaman en iyisini duymak ve yaşamak isteriz. Bunun bir yöntemi de kendini kandırmaktır. İnsan kendini kandırarak nereye varabilir? İnsan kendini ne kadar kandırabilir? Olmayan bir hayatı ne kadar yaşayabilir? Bir yalanı nereye kadar sürdürebilir? Gerçeklerle yüzleşme zamanımız geldiğinde gerçek olduğundan daha acı verici olmaz mı? Katlanarak artan bir acı? Kendimizi kandırdığımız için “öyle sandığımız” şeyler adı altında ki olay örgüsünün aslında onunla alakası olmaması ya da değişmiş olması. Bu daha kötü değil midir? Ama insanız.
*
Her zaman olay örgüsünü bize uymayan haliyle kabul etmeyiz. O olaya şans veririz. İnanmak isteriz belki de acizce. Güvenmek, şans vermek. Bu yüzden kandırırız kendimizi. Çünkü hiç kimse ya da hiçbir olay o şansı kullanamaz. O yüzden çoğu şeyde güven ve inanç boşa çıkar. Bunu fark etmemiz ise bize kendimizi kandırdığımız dönem sonrası ortaya çıkar. Şans verdiğimiz, inandığımız için fark etmeyiz doğruyu ya da yanlışı. Ya da fark etmek istemeyiz. Acizce kandırırız kendimizi. Ama ile başlayan cümlelerle. Sonrası ise koca bir boşluk. Öylece kalakalırız. Işığın ortasına atılan bir kelebek misali oluruz. Oradan oraya gideriz. Ne yapacağımız bilemeyiz çünkü en başından karşımızda duran gerçekleri her zaman elimizle kapatmış ve üstüne de kendimizce bir şeyler eklemişizdir.
*
En başından bu yana değişmeyen gerçekler tam karşımızda durduğunda öylece bakarız. İnsan ömründe çok kandırmaz kendini. Büyük gerçekleri saklayıp onlarla yüzleştiği zaman bunu yapmaz tekrar. Yapamaz. Tekrar incinmeye korkar. Kendini incitmeye korkar. Kendini kandırmak istemez. Bunun canını ne kadar acıtacağını bilir. Bu yüzden kimseye inanmaz. Hiçbir şeye şans vermez. Kendini artık kandırmaz insan. Öylece kabullenir gerçekleri. Onlara kucak açıverir hemen. Diğer türlüsünün daha acı verici olduğunu bildiği için bu daha iyi olur. İşte böyledir insan. Böyle kandırır kendini. Ve böyle kabullenir gerçekleri.
