Önemli konulardaki gerçek duygularımıza sıklıkla erişememek, zihinsel yaşamın en büyük paradokslarından biridir.
Gerçekten ne düşündüğümüz, örneğin, bir arkadaşın karakteri veya kariyerimizde yapmamız gereken bir sonraki en iyi hamle veya çocukluktaki bir olaya karşı duruşumuz.
Bu tür kritik konulardaki tüm sonuçlarımız içimizde kilitli kalabilir, kısmen ama sıradan bilince erişilemez.
Bunun yerine kullandığımız şey, eğilimlerimiz ve hedeflerimizin yüzeysel ve yanıltıcı resimleridir. Acele veya korku içinde en bariz cevaplarda karar verebiliriz: yeni arkadaşımız çok kibar, en yüksek maaşlı işi hedeflemeliyiz.
Her şeyden önce gerçeklerimizi görmezden geliriz çünkü onları talep etmek için eğitilmiş değiliz; derin zihnin nehir kıyısında beklerken bir balıkçının sabrını ve kurnazlığını sergilememiz gerekebileceğini kimse bize tam olarak söylemez.
Hızlı hareket etmek, her şeyi hemen bildiğimizi varsaymak ve bilincin katmanlardan oluştuğunu ve en zengin, en sadık malzemeyi içerebilecek alt tabakalar olduğunu görmezden gelmek için yetiştirildik.
Ayrıca tereddütlü olabiliriz çünkü derinlere inişten ve ardından iç pilotumuzla iletişimden ortaya çıkan cevaplar, gün ışığında kendimize dair yerleşik beklentilerimizle çelişebilir.
Aslında sevmemiz gereken kişiyi sevmediğimiz ya da bize güvenmemiz için baskı yapan ya da neredeyse hiç tanımadığımız bir kişi tarafından derinden etkilenen ve ona sempati duyan, birinden korkup şüphelenmediğimiz ortaya çıkabilir.
Bizi iç kutsal alanımızdan uzak tutan, vardığımız sonuçların son derece zorlu doğasıdır. Gerçek benliğin sarsıcı kavrayışlarına karşı normal hissetme hissine öncelik veriyoruz.
Kendimizi kontrol etmek için atmamız gereken adımlar özellikle karmaşık değildir. Günde bir kez olmak üzere, bir yerde, muhtemelen yatakta ya da belki banyoda, kendi başımıza hareketsiz yatmak, gözlerimizi kapatmak ve dikkatimizi, üzerinde düşünmeyi hak eden birçok karışık veya bulanık konulardan birine yönlendirmek için zaman ayırmamız gerekir.
Bir partner, bir iş zorluğu, bir davet, yaklaşan bir gezi, bir çocuk veya bir ebeveyn ile bir ilişki. Asıl endişemizi bulmak için biraz zamana ihtiyacımız olabilir.
Ardından, sıradan durağanlıktan sıyrılarak, konuyu daire içine almalı ve kendimize olağandışı bir saflıkla şu soruyu sormalıyız: ‘Burada benim için ne geliyor?’ Partneri, işi, daveti veya anlaşmazlığı sabırla aklımızda tutarak kendimize fısıldamalıyız: Gerçekten ne düşünüyoruz? Asıl mesele nedir? Gerçekten neler oluyor? Aslında tehlikede olan nedir?
Biraz yumuşak başlı görünmek için kendimize kalbimizin bize ne fısıldadığını veya bağırsaklarımızın ne ifade etmeye çalıştığını sormalıyız.
Çoğu zaman konformist yönetici benliğin bağıran, hırçın komutları tarafından ezilen zihnin samimi bir bölümüne erişmeye çalışıyoruz.
Neredeyse kesin olarak bulacağımız şey, yarımistik bir şekilde, yanıtların zaten orada bizi beklediğidir, tıpkı baştan beri var olan ve yalnızca güneşin çevresini aydınlatmak için güneşin solmasını gerektiren yıldızlar gibi.
Kiminle arkadaş olmamız gerektiğini, bizim için neyin iyi neyin kötü olduğunu ve bu dünyadaki amacımızın ne olduğunu zaten tahmin ettiğimizden çok daha doğru bir şekilde biliyoruz.
Bilincin feneriyle derin zihnin koridorlarında dolaşmak ve ‘Burada benim için ne geliyor?’ diye sormak için gece 11’de veya sabah 5’te karanlıkta birkaç dakikaya ihtiyacımız var. Halihazırda olduğumuz kadar bilge ve bilgili çıkacağız.
